“ก่อนพูด เราเป็นนายคำพูด หลังพูด คำพูดเป็นนายเรา”

หลักกฎหมาย ความผิดฐาน “ดูหมิ่นซึ่งหน้า”ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 393 มีองค์ประกอบความผิด
       1. ผู้ใด
       2. ดูหมิ่นผู้อื่น
           2.1 ซึ่งหน้า หรือ
           2.2 ด้วยการโฆษณา
       3. ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือ ปรับไม่เกิน 1 หมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ดูหมิ่น หมายถึง การดูถูกเหยียด สบประมาท หรือทำให้อับอาย

เทคนิคทางกฎหมาย

• ไม่จำต้องด่าโดยหันหน้าหากัน
  คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 856/2502
          หมิ่นซึ่งหน้าเพียงแต่กล่าวคำด่าให้ผู้ถูกด่าได้ยินเท่านั้นก็เป็นผิดแล้วไม่จำต้องด่าโดยหันหน้าหากัน จะด่าอยู่ข้างหลังหรือข้างไหนก็ไม่สำคัญ
• โทรศัพท์ไปด่าผู้เสียหายอยู่ห่างไกล ไม่เป็นความผิด
  คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3711/2557
            โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 393 ฐานดูหมิ่นผู้อื่นซึ่งหน้า ขณะเกิดเหตุผู้เสียหายกับจำเลยอยู่ห่างไกลกันคนละอำเภอ แต่องค์ประกอบความผิดตาม ป.อ. มาตรา 393 นั้น ถ้าเป็นการกล่าวด้วยวาจา ผู้กระทำต้องกล่าวซึ่งหน้าผู้เสียหาย เพราะบทบัญญัติมาตรานี้มีเจตนารมณ์ป้องกันเหตุร้ายที่อาจเข้าถึงตัวกันทันทีที่มีการกล่าว ดังนั้น ข้อเท็จจริงที่โจทก์นำสืบจึงยังไม่เข้าองค์ประกอบความผิดฐานดูหมิ่นผู้อื่นซึ่งหน้า
• ผู้เสียหายต้องอยู่ในที่เกิดเหตุ
  คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 256/2509
            ความผิดฐานดูหมิ่น ถ้าเป็นการกล่าวด้วยวาจา ต้องเป็นกล่าวซึ่งหน้าตามมาตรา 393 โจทก์มิได้อยู่ในที่เกิดเหตุมิใช่กล่าวซึ่งหน้า จึงไม่ผิดฐานดูหมิ่น

ถ้อยคำดูหมิ่นซึ่งหน้า

ตัวอย่างคำพูดที่ต่อสู้คดีกันจนถึงชั้นศาลฎีกา แล้วมีความผิด ทั้งนี้ต้องประกอบด้วยบริบทของเหตุการณ์ด้วย

• “อีตอแหล” (คำพิพากษาฎีกาที่ 8919/2552)
• ไอ้ระยำ , ไอ้เบื๊อก , ไอ้ตัวแสบ (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1631/2538)
• “ไอ้ทนายเฮงซวย” (คำพิพากษาฎีกาที่ 1623/2551)
• “อีเหี้ยอีสัตว์อีควาย มึงคิดว่าเมียกูกินเงินไปหรือไง”(คำพิพากษาฎีกาที่ 5257/2548)
• “ไอ้หน้าโง่” (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7572/2542)
• “ไอ้ห่า” (คำพิพากษาฎีกาที่ 3800/2527)
• “พระหน้าผีพระหน้าเปรตไปฟ้องวานกูกูไม่กลัว”(คำพิพากษาฎีกาที่ 10/2527)
• “เป็นมารศาสนา”(คำพิพากษาฎีกาที่ 3226/2525)
• “อีดอก” (คำพิพากษาฎีกาที่ 2102/2521)
• “อีสัตว์ เดี๋ยวตบเสียนี่” (คำพิพากษาฎีกาที่ 2220/2518)
• “ผู้หญิงต่ำๆ” (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2256/2537)
• “อีร้อย ค.. , อีดอกทอง (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1442/2495)